تومی گویی:دنیا دوروز است …من می گویم: روزی را مستیم و روزی  دیگر،هواپرستیم؛پس کی هستیم

 او می گوید:دنیا…مال شما…           

تو گریه می کنی با شنیدن غمگین ترین آهنگ خواننده ی محبوبت،توی   

جاده ی چالوس ،به یاد آخرین عشق از دست رفته ات…                    

من گریه می کنم ،توی همان جاده ی چالوس ،گریه می کنم و صدای       

خواننده ی محبوب تو گوش دلم را زخمی می کند…او گریه می کند،نه  

توی جاده ی چالوس که او اصلا نمی داند چالوس کجاست …              

  او میان قنوت وترش گریه می کند …تو با پدرت دعوا می کنی چون     

دیشب که دیر وقت به خانه امدی به تو گفت:چقدر مهمانی طول کشید…

پدرم با من دعوامی کند که :افراطی ،ادم عاقل که کنار ساحل چادر سر  

 نمی کند …او هم با پدرش …نه پدر و مادر او طردش کرده اند ،که از  

اسلام دست بردارد…تو دانشگاه هنر ،موسیقی قبول می شوی …من    

حجره نشین میشوم و عابد و زاهد ؛مثلا طلبه …او دکترای روانشناسی   

می گیرد،از دانشگاه کشورش ،امریکا…                                        

تو حوصله ی بوسه بر صورت تازه از تیغ بیرون امده ی پسر عموی   

شوهر خاله ات رانداری …من اگر کمی سرد جواب احوالپرسی          

شوهر خواهرم را بدهم ،خون به پا میشود …او حتی برادرزاده اش را  

هم نمی بیند،میدانی که طرد شده …                                               

تو یک شب جمعه گریه می کنی ،برای گربه ی دوست داشتنی دوستت    

که از دیروز لب به ظرف شیر تازه اش نزده و انگار کمی ناخوش است  

من شب جمعه تکیه می زنم به ستون صحن مسجد اعظم و گریه می کنم   

برای بابایم که دلم برایش تنگ شده ،برای چادرم که چروک شده ،برای  

بند کیفم که پاره شده …برای …برای همین فکر های پوچی که ذهنم را 

پر کرده …او سر سجاده ی معطرش گریه می کند ،برای اینکه خدا او را

حداقل سیصدو سیزدهمی کند…                                                    

تو از اینکه پدرت به اخرین کاندیدای ازدواجت گفته :پسره ی سوسول    

 اسمان جل ،اتش می گیری ،زمین و زمان را به هم میریزی و تا ده روز 

جواب سلام بابایت را نمی دهی …من تا وقتی می خواهم یک متحجر       

شبیه خودم را وارد خانواده کنم ،حق ازدواج ندارم                              

او با همه ی زیباییش با یک طلبه ی افریقایی ازدواج می کند …..          

تو ته جاده با موبایلت به من زنگ می زنی ،تلخ و گزنده می گویی:تو چه

می فهمی از رنجی که ما میبریم …من بیهوده می ایستم …او به اخر خط

میرسد ،خودش را در اغوش خدا می اندازد …                                

تو می گویی:تو چه می فهمی از رنجی که ما میبریم …من می گویم :کدام

رنج؟ کدام درد رفیق …؟ او …                                                   

گفتم:مصونیت است نه محدودیت.    

گفتند:بانک وام مسکن میده ،خوب نیست تو چادر زندگی کنی!

گفتم :ولیضربن بخمرهن علی جیوبهن

گفتند:حوزه تعطیل شده؟

گفتم:چشم های ناپاک از سیاهی چادر ما سیاهی می رود.

گفتند:فناتیک ....دختر امام جمعه !....

گفتم :بیشتر از سرخی خون شهید از سیاهی چادر ما می هراسند.

گفتند:اللللللللهم صل علی محمد و ....

گفتم:چادر نیست ،جای در است .

گفتند:هر چی عشقیه زیر چادر مشکیه...

گفتم:به خاطر مادرم ...به خاطر مادرتان که چادرش خاکی شد و خونی....

گفتند:....

گفتم:به خاطر خواهر ارباب بی کفنم که لحظه ای چادر از سرش نیفتاده...

گفتند:....

دیگر هیچ نگفتند انگار....