از بهشت که بیرون رانده شدیم یادت رفت این ابلیس بود که زیر پایمان نشست و از آغوش خدا بیرونمان کشید ...یادت رفت و همه چیز را گردن حوای هبوط کرده انداختی.... تمام آدم ها قاضی شدند و در محکمه ی تاریخ تمام حواها محکوم،حتی همین حوای دم  دست تو...                                                                                         

هبوط ما مقدمه ی یک پرواز بود،خدا دوباره برایمان آغوش باز کرد اما تو هنوز زخم خورده ی همان یک سیب بودی ...                                                               

من اما با همین دست های ضعیفم که به قول تو قدرت هیچ کاری را نداشت گره ی محکمی به ریسمان بندگی زدم ،همان ریسمانی که یک سرش در دستهای خدا بود و سر دیگرش برقفل دل های ما ،گره اش زدم و نزدیک تر شدم ،نزدیک و نزدیک تر...                                                                                                     

من آسیه وار به چهار میخ جور فرعون کشیده شدم وذکر زیر لبی ام تنها همین بود"رب ابن لی عندک بیتا فی الجنه"...من جاری شده در رگ های تنها مقدسه ی بیت المقدس مهبط جبرائیل شدم ،من ام العیسی شدم ،عیسی پرور... با شِِِان نزول انا اعطینا پشت درب سوخته مسماراز سینه بیرون کشیدم ،پهلوشکستم ،در شبی تاریک دست از کفن بیرون آوردم و فرزندانم رابرسینه فشردم .... با زینب بوسه برگلوی امام زمانه ام زدم و در چشم هایش زمزمه کردم ،روحی فداک حسینم...من با رقیه غسل اشک دادم سر بی تن بابایم را...با ملیکا مادر تنها منجی عالم شدم وتو...تو پدر شدی و من دختر همیشه کوچک تو ،تو برادر شدی و من تکیه گاهی برای شانه های همیشه خسته ی تو،تو همسر شدی ومن همسفر راه بی پایان زندگی ات ومن مادر شدم و بهشت زیر پایم فشرده شد. تو را در آغوش گرفتم ،شیره ی جانم را تقدیمت کردم ،با قدم های کوچک تو ،قدم برداشتم ،با زمین خوردن تو سر زانوانم زخم برداشت ،از تب تو سوختم ،تو بزرگ شدی و من کوچک ماندم ...                        

توجهاد کردی ؛شهید شدی ؛قاضی شدی؛حق طلاق همه اش با تو بود ؛دیه ی تو دو برابر بود ؛سهم ارث تو دو برابر میشد ومن ....من هنوز برایت همان حوای رانده شده بودم ....                                                                                           

اما پدرم ،برادرم ،همسرم ،پسرم !یادت رفت این من بودم که بارها تنهای تنها غم های دلت را طلاق داده بودم تمام ارثیه ی وجودم را دو دستی تقدیمت کرده بودم ...یادت رفت دیه ی وجودت تمام جوانی من بود ...یادت رفت ای آدم !که من مادر شده ام ....مادر !   

____________________________________________________

حوا نوشت : حقیر هیچ اعتراضی به احکام ارث و وراثت و دیه و ...ی خدا جان ندارم .همه اش از سر حکمتی است که آخرش باز موجودی جیب آدم برگشت میخورد به جیب حوا ...یکی که گرفتی ده تا برمیگردانی !

من نوشت : من همانم که روزی زنده به گور میشدم ....خوب چشم هایت را باز کن ! 

بغض نوشت :حوا که باشی بعضی ها هوا برشان میدارد که آدمند !